miércoles, julio 11, 2018

CLUB DE POESÍA. TÓPICOS: TEMPUS FUGIT

O decorrer do tempo sempre foi tema gorentoso para os poetas e retratado incluso por xenios da pintura como Salvador Dalí, na súa famosa obra "A persistencia da memoria".



Foi longa a escolma de poemas que recompilaron os nosos xoves lectores. Aquí deixamos unha pequena mostra:


¡Cómo de entre mis manos te resbalas!
¡Oh, cómo te deslizas, edad mía!
¡Qué mudos pasos traes, oh, muerte fría,
pues con callado pie todo lo igualas!

Feroz, de tierra el débil muro escalas,
en quien lozana juventud se fía;
mas ya mi corazón del postrer día
atiende el vuelo, sin mirar las alas.

¡Oh, condición mortal! ¡Oh, dura suerte!
¡Que no puedo querer vivir mañana
sin la pensión de procurar mi muerte!

Cualquier instante de la vida humana
es nueva ejecución, con que me advierte
cuán frágil es, cuán mísera, cuán vana.


Francisco de Quevedo


Pero nada cambia
todo fica
no mesmo lugar
atemporal, inamovible
son as mesmas paisaxes,
os mesmos silencios
as mesmas ondas
xa non hai parellas
enlazadas pola rúa
nin estraños rituais
nin frustracións perversas,
nin poetas
porque nada cambia
agás os ollos
con que se ve
o tempo


MODESTO FRAGA
 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)




TEMPUS FUGIT
Esta noite
de mornos aires alisios
as parellas ignoran
o deserto
e cóllense das mans
estraño ritual aquel
movementos de area
e ternura
que só abandonan
nos pasos que levan a unha nova caricia
son a envexa da frustración,
dos amantes desamados
da octoxenaria memoria,
do tren que se foi
dos asubíos do albanel,
dos poetas.

MODESTO FRAGA
 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)







QUANDO CHEGAR

Quando chegar aos 30
serei uma mulher de verdade
nem Amélia nem ninguém
um belo futuro pela frente
e um pouco mais de calma talvez

e quando chegar aos 50
serei livre, linda e forte
terei gente boa ao lado
saberei um pouco mais do amor
e da vida quem sabe

e quando chegar aos 90
já sem força, sem futuro, sem idade
vou fazer uma festa de prazer
convidar todos que amei
registrar tudo que sei
e morrer de saudade.



Adeus soles adeus lúas
adeus soñares desperta
soños de divina estirpe
recollidos na consciencia
un libro leva a outro espazo
un soño leva a outro soño
a materia sendo ambigua
revela a imaxe do cosmos
 ai AMOR
detén o tempo aleve cunha flor
Luz POZO GARZA: Deter día cunha flor (2009)




Poema da infancia perdida
A infancia é a miña patria
verdadeira.
O meu paraíso perdido.
Lembro a pureza dos meus soños.
O pasmo que me causaban
as estrelas.
As paisaxes que quedaron
nos meus ollos.
Os contos do avó.
A doce voz de miña nai.
As verbas de meu pai.
Os xogos compartidos
cos irmaos.
E tantas cousas fondas
que forman parte inseparábel
de min mesmo.
Aquela pureza xa non é
e teño soedade
daquel neno sinxelo
que antes fun.
¡Deixádeme ser triste
ou senón
voltádeme outra vez
a miña infancia!
Manuel María: Mar Maior  (1963)


Á TARDE CUN CAN E UN LIBRO
Á tarde, cun can e un livro
entreaberto
sento-me nun banco do xardín
e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.
Por oriente pasa unha anada de paxaros
que non identifico.
Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,
hai unha luz fráxil e cautelosa
de inverno.
O corazón escoita e, ás veces, insinua unha pregunta.
Hai un manto de calma abafando alaridos,
ocultando rostros desolados.
A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,
por canles subterráneas?
esta
mediocridade?
Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delírio
Mentres o can, o livro, a anada de paxaros,
Un eco de tronada mui ao lonxe...
Pilar Pallarés, Livro das devoracións





No hay comentarios: