Pouco a pouco imos chegando todos á nosa última lectura do Club Xuvenil para este curso, Donde los árboles cantan. A algunhas costouvos un pouquiño máis que de costume, porque é un chisquiño longa, pero, segundo a imos rematando, xa se ve que non era para tanto, e que ademais desenvolve unha trama que engancha e que apetece seguir lendo.
Para que coñezades algunhas curiosidades sobre cómo Laura Gallego deu forma a esta fermosa obra podedes visitar o seu blog.
E, para rematar, no epílogo atopamos unha fascinante transformación que lembra un dos mitos máis coñecidos, o de Apolo e Dafne, unha historia de amor moi similar, no seu desenlace, á desta novela que estamos a ler.
Este mito foi recreado tamén por Garcilaso de la Vega, un coñecido poeta do século XVI, neste soneto:
A Dafne ya los brazos le crecían y en luengos ramos vueltos se mostraban; en verdes hojas vi que se tornaban los cabellos que el oro oscurecían; de áspera corteza se cubrían los tiernos miembros que aun bullendo estaban; los blancos pies en tierra se hincaban y en torcidas raíces se volvían. Aquel que fue la causa de tal daño, a fuerza de llorar, crecer hacía este árbol, que con lágrimas regaba. ¡Oh miserable estado, oh mal tamaño, que con llorarla crezca cada día la causa y la razón por que lloraba!
Contádenos o que atopades en común e, por suposto, as vosas impresións unha vez rematada a obra.
Reunímonos o mércores 5 de xuño para comentar todo isto.
