PREMIO COCA-COLA: O RELATO GAÑADOR

Como lo prometido es deuda, aquí está el relato ganador del III Premio del Concurso de Redacción de Coca-Cola en lengua gallega. ¡Enhorabuena otra vez!

Estaba contemplando con nostalxia o luar desde o meu cuarto. Facía memoria e recordaba todas aqueles momentos vividos no colexio, onde o aspecto exterior das persoas non importaba, e te querían só pola túa forma de ser.  Agora todo era diferente, e se non eras moi guapa xa non eras digna de ter compañía, polo menos non a de moita xente.
    Ao día seguinte a miña única amiga contábame un chisme de última hora:

    - Os Darknight farán audicións para atopar unha nova cantante!. Tes que ir. - Dixo moi convencida.- Coa túa voz serás elixida, segura.
    - Nin de broma, non quero facer o ridículo diante de tanta xente.
    - Irás. As audicións son ás seis, quérote ás cinco en punto na miña casa para prepararte, non me decepciones.
    Ao finala miña amiga convencérame, ás cinco eu xa estaba sendo vestida, peiteada e maquillada pola miña amiga. Levaba un vaqueiro bastante axustado cunha camiseta verde e o meu cabelo oscuro estaba recollido nunha sinxela coleta. A miña amiga tiña razón, ela sabía que tiña moitas ganas de formar parte dos Darkninght, pero eu non era ningunha modelo de pasarela como os integrantes do grupo, e estaba convencida de que non me elixirían. De camiño a audición recordaba que o curso pasado Xaime, o guitarrista do grupo iba ao meu instituto. Xa daquela era realmente popular, moi guapo, alumno de dez e un gran mergullador e futbolista.  Agora era moi famoso e, aínda que estaba toliña por el, se non me miraba antes non o faría agora. Cando chegamos ao pavillón; o lugar da proba, xa había moita xente.  Ana, unha moza moi popular do instituto que estaba a primeira na fila miroume con noxo,  o que fixo que o meu temor aumentase, pois ela apodábame “A balea”, e me chamaba así en público. Aínda que eu me atopaba no meu mundo dos pesadelos, deime conta de que de súpeto o balbordo cesou, e os integrantes de Darknight fixeron a súa aparición no lugar, tan guapos coma sempre. Mentres todas as rapazas alí presentes gritaban eu gritaba calada, mirando a Xaime. 
Foi o último en entrar ao pavillón, mostrando un sorriso encantador e miraba a todas as candidatas cos seus ollos azuis e peiteaba coa man o seu pelo negro. Cando os seus ollos se pousaron en min non puiden evitar ruborizarme e poñerme, se iso era posible, máis nerviosa.
    No que a min me pareceron segundos; as candidatas que estaban diante de min xa habían cantado. Chegou o meu turno e cando me vin alí, rodeada de tanta xente que me miraba toda a inseguridade apoderouse de min e sain correndo. Fun ata o baño despois de decidir que ese sería o meu agocho e comecei a chorar.
    - Sei que podes facelo. - Esa voz sorprendeume, e ao xirar vin a Xaime mirándome preocupado. Tan só esas palabras devolvéronme a confianza perdida e puiden volver e cantar a miña canción preferida dos Darknight.
    - Ti podes facelo,
    alcanzar a túa meta,
    porque os soños non só son soños,
    son espellos do futuro.

     O resto xa é historia. Fun elixida e cumprin o meu soño. Agora cando rematamos un concerto sempre digo as palabras que saen da miña boca con total naturalidade:

    - Nunca deixedes sen soñar, porque unha vida sen soños non ten futuro nin esperanza. E recordade: Non vos acomplexedes, sede felices con vós mesmos e co voso aspecto.

Xerezade Ansedes López
2· ESO