miércoles, julio 11, 2018

CLUB DE POESÍA. TEMAS TÓPICOS: AMOR.

Entre os grandes temas da poesía non podiamos deixar de tratar o do amor nas súas múltiples facetas: 


Aquel que traspasa os límites do terreo:


Amor constante más allá de la muerte
Cerrar podrá mis ojos la postrera
sombra que me llevare el blanco día,
y podrá desatar esta alma mía
hora a su afán ansiosa y lisonjera

mas no, de esotra parte, en la ribera,
dejará la memoria, en donde ardía:
nadar sabe mi alma el agua fría
y perder el respeto a ley severa.

Alma a quien todo un dios prisión ha sido,
venas que humor a tanto fuego han dado,
médulas que han gloriosamente ardido,

su cuerpo dejará, no su cuidado;
serán ceniza, mas tendrá sentido,
polvo serán, mas polvo enamorado.


Francisco de Quevedo
Aquel que leva a comportamentos case delictivos:


El lugar del crimen

Más allá de la sombra
te delatan tus ojos,
y te adivino tersa,
como un mapa extendido
de asombro y de deseo.
Date por muerta
amor,
es un atraco.
Tus labios o la vida.


Luis García Montero

Aquel que marcha e deixa pegadas en cada recuncho:

NO HACE FALTA UNA ESTACIÓN PARA SABER QUE ES DESPEDIDA

En la estantería de la habitación.
Al lado del cepillo de dientes verde.
En el primer cajón del armario.
Encima de la mesa roja del salón.
En el perchero de la entrada.
Y justo detrás del esternón,
en la parte central del tórax,
un poco hacia la izquierda.


Teresa Mateo

Aquel do "Non puido ser" contado delicadamente ou ás bravas, que moitas maneiras hai de suspirar por un desamor:


POEMA DEL AMOR IMPOSIBLE

Esta noche pasaste por mi camino
y me tembló en el alma no sé qué afán,
pero yo estoy consciente de mi destino
que es mirarte de lejos y nada más.

No, tú nunca dijiste que hay primavera
en las rosas ocultas de tu rosal.
Ni yo debo mirarte de otra manera
que mirarte de lejos y nada más.

Y así pasas a veces tranquila y bella,
así como esta noche te vi pasar.
Más yo debo mirarte como una estrella
que se mira de lejos y nada más.

Y así pasan las rosas de cada día,
dejando las raíces que no se van.
Y yo con mi secreta melancolía
de mirarte de lejos y nada más.

Y así seguirás siempre, siempre prohibida,
más allá de la muerte, si hay más allá.
Porque en esa vida, si hay otra vida,
te miraré de lejos y nada más...



José Ángel Buesa


LUCHA DE CONTRARIOS

Él era el Sol,
ella la Luna.
Y dieron la vuelta al mundo
hasta fundirse en un eclipse.
Ella venía de Venus,
él procedía de Marte.
Y aceptaron la cama
como aguas internacionales
hasta amarse.
Uno era una estalagmita,
otra una estalactita.
Y escondidos en una cueva
lloraron y lloraron
hasta crecer para tocarse
y unirse en un beso eterno.
Así que tú…
di mejor que no te salía del coño
dedicarme ni un segundo.

No que no tuvieras tiempo. 
Rayden


E, para rematar, aquel amor que debe prevalecer: o que para ser non precisa asoballar o outro.


Mulheres que amam de menos...

Eu quero dar meu depoimento. Creio ter um problema. Se mulheres que amam demais são aquelas que sufocam seus parceiros, que não confiam neles, que investigam cada passo que eles dão e que não conseguem pensar em mais nada a não ser em fantasiosas traições, então eu preciso admitir: sou uma mulher que ama de menos.

Eu nunca abri a caixa de mensagens do celular do meu marido.

Eu nunca abri um papel que estivesse em sua carteira.

Eu nunca fico irritada se uma colega de trabalho telefona pra ele.

Eu não escuto a conversa dele na extensão.

Eu não controlo o tanque de gasolina do carro dele para saber se ele andou muito ou pouco.

Eu não me importo quando ele acha outra mulher bonita, desde que ela seja realmente bonita. Se não for, é porque ele tem mau gosto

Eu não me sinto insegura se ele não me faz declarações de amor a toda hora.

Eu não azucrino a vida dele.

Segundo o que tenho visto por aí, meu diagnóstico é lamentável: eu o amo pouco. Será?

Obsessão e descontrole são doenças sérias e merecem respeito e tratamento, mas batizar isso de "amar demais" é uma romantização e um desserviço às mulheres e aos homens. Fica implícito que amar tem medida, que amar tem limite, quando na verdade amar nunca é demais. O que existe são mulheres e homens que têm baixa auto-estima, que tem níveis exagerados de insegurança e que não sabem a diferença entre amor e possessão. E tem aqueles que são apenas ciumentos e desconfiados, tornando-se chatos demais.

Mas se todo mundo concorda que uma patologia pode ser batizada de "amor demais", então eu vou fundar As Mulheres que Amam De Menos, porque, pelo visto, quem é calma, quem não invade a privacidade do outro e quem confia na pessoa que escolheu pra viver também está doente.
Martha Medeiros

CLUB DE POESÍA. TÓPICOS: TEMPUS FUGIT

O decorrer do tempo sempre foi tema gorentoso para os poetas e retratado incluso por xenios da pintura como Salvador Dalí, na súa famosa obra "A persistencia da memoria".



Foi longa a escolma de poemas que recompilaron os nosos xoves lectores. Aquí deixamos unha pequena mostra:


¡Cómo de entre mis manos te resbalas!
¡Oh, cómo te deslizas, edad mía!
¡Qué mudos pasos traes, oh, muerte fría,
pues con callado pie todo lo igualas!

Feroz, de tierra el débil muro escalas,
en quien lozana juventud se fía;
mas ya mi corazón del postrer día
atiende el vuelo, sin mirar las alas.

¡Oh, condición mortal! ¡Oh, dura suerte!
¡Que no puedo querer vivir mañana
sin la pensión de procurar mi muerte!

Cualquier instante de la vida humana
es nueva ejecución, con que me advierte
cuán frágil es, cuán mísera, cuán vana.


Francisco de Quevedo


Pero nada cambia
todo fica
no mesmo lugar
atemporal, inamovible
son as mesmas paisaxes,
os mesmos silencios
as mesmas ondas
xa non hai parellas
enlazadas pola rúa
nin estraños rituais
nin frustracións perversas,
nin poetas
porque nada cambia
agás os ollos
con que se ve
o tempo


MODESTO FRAGA
 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)




TEMPUS FUGIT
Esta noite
de mornos aires alisios
as parellas ignoran
o deserto
e cóllense das mans
estraño ritual aquel
movementos de area
e ternura
que só abandonan
nos pasos que levan a unha nova caricia
son a envexa da frustración,
dos amantes desamados
da octoxenaria memoria,
do tren que se foi
dos asubíos do albanel,
dos poetas.

MODESTO FRAGA
 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)







QUANDO CHEGAR

Quando chegar aos 30
serei uma mulher de verdade
nem Amélia nem ninguém
um belo futuro pela frente
e um pouco mais de calma talvez

e quando chegar aos 50
serei livre, linda e forte
terei gente boa ao lado
saberei um pouco mais do amor
e da vida quem sabe

e quando chegar aos 90
já sem força, sem futuro, sem idade
vou fazer uma festa de prazer
convidar todos que amei
registrar tudo que sei
e morrer de saudade.



Adeus soles adeus lúas
adeus soñares desperta
soños de divina estirpe
recollidos na consciencia
un libro leva a outro espazo
un soño leva a outro soño
a materia sendo ambigua
revela a imaxe do cosmos
 ai AMOR
detén o tempo aleve cunha flor
Luz POZO GARZA: Deter día cunha flor (2009)




Poema da infancia perdida
A infancia é a miña patria
verdadeira.
O meu paraíso perdido.
Lembro a pureza dos meus soños.
O pasmo que me causaban
as estrelas.
As paisaxes que quedaron
nos meus ollos.
Os contos do avó.
A doce voz de miña nai.
As verbas de meu pai.
Os xogos compartidos
cos irmaos.
E tantas cousas fondas
que forman parte inseparábel
de min mesmo.
Aquela pureza xa non é
e teño soedade
daquel neno sinxelo
que antes fun.
¡Deixádeme ser triste
ou senón
voltádeme outra vez
a miña infancia!
Manuel María: Mar Maior  (1963)


Á TARDE CUN CAN E UN LIBRO
Á tarde, cun can e un livro
entreaberto
sento-me nun banco do xardín
e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.
Por oriente pasa unha anada de paxaros
que non identifico.
Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,
hai unha luz fráxil e cautelosa
de inverno.
O corazón escoita e, ás veces, insinua unha pregunta.
Hai un manto de calma abafando alaridos,
ocultando rostros desolados.
A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,
por canles subterráneas?
esta
mediocridade?
Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delírio
Mentres o can, o livro, a anada de paxaros,
Un eco de tronada mui ao lonxe...
Pilar Pallarés, Livro das devoracións





CLUB DE POESÍA. DÍA INTERNACIONAL DO POBO XITANO


Rememorando o Día internacional do pobo xitano, xuntámonos para dar a coñecer diferentes fitos da súa cultura, como a súa bandeira ou o seu himno.





Composto por Jarko Jovanovic a partir dunha canción popular xitana dos países da Europa do Leste, os versos deste himno están inspirados nos xitanos que foron recluídos nos campos de concentración nazis durante a Segunda Guerra Mundial.


Gelem, gelem lungone dromensar

maladilem baxtale Rromençar
A Rromalen kotar tumen aven
E chaxrençar bokhale chavençar

A Rromalen, A chavalen

Sàsa vi man bari familja

Mudardás la i Kali Lègia
Saren chindás vi Rromen vi Rromen
Maskar lenoe vi tikne chavorren

A Rromalen, A chavalen

Putar Dvla te kale udara

Te saj dikhav kaj si me manusa
Palem ka gav lungone dromençar
Ta ka phirav baxtale Rromençar

A Rromalen, A chavalen

Opre Rroma isi vaxt akana

Ajde mançar sa lumáqe Rroma
O kalo muj ta e kale jakha
Kamàva len sar e kale drakha

A Rromalen, A chavalen

Tradución:



Anduve, anduve por largos caminos

Encontré afortunados romà
Ay romà ¿de dónde venís
con las tiendas y los niños hambrientos?

¡Ay romà, ay muchachos!


También yo tenía una gran familia

fue asesinada por la Legión Negra
hombres y mujeres fueron descuartizados
entre ellos también niños pequeños


¡Ay romà, ay muchachos!


Abre, Dios, las negras puertas
que pueda ver dónde está mi gente.
Volveré a recorrer los caminios
y caminaré con afortunados calós


¡Ay romà, ay muchachos!


¡Arriba Gitanos! Ahora es el momento
Venid conmigo los romà del mundo
La cara morena y los ojos oscuros
me gustan tanto como las uvas negras

¡Ay romà, ay muchachos!


Falamos de como este pobo se viu obrigado a unha longa peregrinaxe e lembramos a canción de Bob Dylan "Blowing in the wind", que nos fai pensar en tantas cousas que deben cambiar aínda no mundo para que a diversidade sexa aceptada.



CLUB DE POESÍA. TEMAS TÓPICOS: A MORTE


Outro exemplo da nosa selección de poemas sobre a morte
[Poema - Texto completo.]
Edgar Allan Poe


Hace de esto ya muchos, muchos años,
cuando en un reino junto al mar viví,
vivía allí una virgen que os evoco
por el nombre de Annabel Lee;
y era su único sueño verse siempre
por mí adorada y adorarme a mí.
Niños éramos ambos, en el reino
junto al mar; nos quisimos allí
con amor que era amor de los amores,
yo con mi Annabel Lee;
con amor que los ángeles del cielo
envidiaban a ella cuanto a mí.
Y por eso, hace mucho, en aquel reino,
en el reino ante el mar, ¡triste de mí!,
desde una nube sopló un viento, helando
para siempre a mi hermosa Annabel Lee
Y parientes ilustres la llevaron
lejos, lejos de mí;
en el reino ante el mar se la llevaron
hasta una tumba a sepultarla allí.
¡Oh sí! -no tan felices los arcángeles-,
llegaron a envidiarnos, a ella, a mí.
Y no más que por eso -todos, todos
en el reino, ante el mar, sábenlo así-,
sopló viento nocturno, de una nube,
robándome por siempre a Annabel Lee.
Mas, vence nuestro amor; vence al de muchos,
más grandes que ella fue, que nunca fui;
y ni próceres ángeles del cielo
ni demonios que el mar prospere en sí,
separarán jamás mi alma del alma
de la radiante Annabel Lee.
Pues la luna ascendente, dulcemente,
tráeme sueños de Annabel Lee;
como estrellas tranquilas las pupilas
me sonríen de Annabel Lee;
y reposo, en la noche embellecida,
con mi siempre querida, con mi vida;
con mi esposa radiante Annabel Lee
en la tumba, ante el mar, Annabel Lee.



CLUB DE LECTURA DE ADULTOS "JOSÉ BECEIRO": ANAGNÓRISE

A sesión correspondente ao mes de marzo do Club de Lectura de Adultos "José Beceiro" estivo dedicada a María Victoria Moreno, protagonista do Día das Letras Galegas en 2018. Entre os moitos e variados actos programados durante este ano atópase a reedición e adaptación dalgunhas das obras da escritora. Dentro da traxectoria de María Victoria Moreno, a novela Anagnórise converteuse nun referente dentro da renovación da literatura xuvenil.














PRESENTACIÓN TEI Á COMUNIDADE FERROLÁ






HENNING MANKELL: EL CHINO


lunes, julio 02, 2018

RICARDO CARVALHO CALERO, DÍA DAS LETRAS 2019, XA!

Desde hai anos que o nome de Ricardo Carvalho Calero aparece na listaxe das propostas da Real Academia Galega como homenaxeado  no Día das Letras. E aínda seguimos a agardar por ese recoñecemento tan merecido.

Xunto coas bibliotecas de Ferrolterra, queremos que se escoite a nosa reivindicación para este galego de calidade cultural e humana que merece ser posto como exemplo á sociedade galega de hoxe.