CLUB DE POESÍA. TÓPICOS: TEMPUS FUGIT

O decorrer do tempo sempre foi tema gorentoso para os poetas e retratado incluso por xenios da pintura como Salvador Dalí, na súa famosa obra "A persistencia da memoria".

Foi longa a escolma de poemas que recompilaron os nosos xoves lectores. Aquí deixamos unha pequena mostra:


¡Cómo de entre mis manos te resbalas!
¡Oh, cómo te deslizas, edad mía!
¡Qué mudos pasos traes, oh, muerte fría,
pues con callado pie todo lo igualas!

Feroz, de tierra el débil muro escalas,
en quien lozana juventud se fía;
mas ya mi corazón del postrer día
atiende el vuelo, sin mirar las alas.

¡Oh, condición mortal! ¡Oh, dura suerte!
¡Que no puedo querer vivir mañana
sin la pensión de procurar mi muerte!

Cualquier instante de la vida humana
es nueva ejecución, con que me advierte
cuán frágil es, cuán mísera, cuán vana.

Francisco de Quevedo

Pero nada cambia
todo fica
no mesmo lugar
atemporal, inamovible

son as mesmas paisaxes,
os mesmos silencios
as mesmas ondas

xa non hai parellas
enlazadas pola rúa
nin estraños rituais
nin frustracións perversas,
nin poetas

porque nada cambia
agás os ollos
con que se ve
o tempo

MODESTO FRAGA

 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)

TEMPUS FUGIT

Esta noite
de mornos aires alisios

as parellas ignoran
o deserto
e cóllense das mans

estraño ritual aquel

movementos de area
e ternura
que só abandonan
nos pasos que levan a unha nova caricia

son a envexa da frustración,
dos amantes desamados
da octoxenaria memoria,
do tren que se foi
dos asubíos do albanel,
dos poetas.

MODESTO FRAGA

 (Poemas inéditos, De Caderno Rodiniano)

QUANDO CHEGAR

Quando chegar aos 30
serei uma mulher de verdade
nem Amélia nem ninguém
um belo futuro pela frente
e um pouco mais de calma talvez

e quando chegar aos 50
serei livre, linda e forte
terei gente boa ao lado
saberei um pouco mais do amor
e da vida quem sabe

e quando chegar aos 90
já sem força, sem futuro, sem idade
vou fazer uma festa de prazer
convidar todos que amei
registrar tudo que sei
e morrer de saudade.

Martha Medeiros

Adeus soles adeus lúas

adeus soñares desperta

soños de divina estirpe

recollidos na consciencia

un libro leva a outro espazo

un soño leva a outro soño

a materia sendo ambigua

revela a imaxe do cosmos

 ai AMOR

detén o tempo aleve cunha flor

Luz POZO GARZA: Deter día cunha flor (2009)

Poema da infancia perdida

A infancia é a miña patria

verdadeira.

O meu paraíso perdido.

Lembro a pureza dos meus soños.

O pasmo que me causaban

as estrelas.

As paisaxes que quedaron

nos meus ollos.

Os contos do avó.

A doce voz de miña nai.

As verbas de meu pai.

Os xogos compartidos

cos irmaos.

E tantas cousas fondas

que forman parte inseparábel

de min mesmo.

Aquela pureza xa non é

e teño soedade

daquel neno sinxelo

que antes fun.

¡Deixádeme ser triste

ou senón

voltádeme outra vez

a miña infancia!

Manuel María: Mar Maior  (1963)

Á TARDE CUN CAN E UN LIBRO

Á tarde, cun can e un livro

entreaberto

sento-me nun banco do xardín

e deteño-me a contemplar o transcorrer da vida.

Por oriente pasa unha anada de paxaros

que non identifico.

Hai unha luz desigual tapizando a paisaxe,

hai unha luz fráxil e cautelosa

de inverno.

O corazón escoita e, ás veces, insinua unha pregunta.

Hai un manto de calma abafando alaridos,

ocultando rostros desolados.

A vida é isto? Esta dor que avanza, perniciosa,

por canles subterráneas?

esta

mediocridade?

Á tarde, contemplo a falsa calma e agardo o delírio

Mentres o can, o livro, a anada de paxaros,

Un eco de tronada mui ao lonxe...

Pilar Pallarés, Livro das devoracións