DONDE LOS ÁRBOLES CANTAN

Pouco a pouco imos chegando todos á nosa última lectura do Club Xuvenil para este curso, Donde los árboles cantan. A algunhas costouvos un pouquiño máis que de costume, porque é un chisquiño longa, pero, segundo a imos rematando, xa se ve que non era para tanto, e que ademais desenvolve unha trama que engancha e que apetece seguir lendo.

Para que coñezades algunhas curiosidades sobre cómo Laura Gallego deu forma a esta fermosa obra podedes visitar o seu blog.

E, para rematar, no epílogo atopamos unha fascinante transformación que lembra un dos mitos máis coñecidos, o de Apolo e Dafne, unha historia de amor moi similar, no seu desenlace, á desta novela que estamos a ler.

Este mito foi recreado tamén por Garcilaso de la Vega, un coñecido poeta do século XVI, neste soneto:

   A Dafne ya los brazos le crecían
y en luengos ramos vueltos se mostraban;
en verdes hojas vi que se tornaban
los cabellos que el oro oscurecían;

  de áspera corteza se cubrían                  
los tiernos miembros que aun bullendo estaban;
los blancos pies en tierra se hincaban
y en torcidas raíces se volvían.

  Aquel que fue la causa de tal daño,
a fuerza de llorar, crecer hacía           
este árbol, que con lágrimas regaba.

  ¡Oh miserable estado, oh mal tamaño,
que con llorarla crezca cada día
la causa y la razón por que lloraba!

Contádenos o que atopades en común e, por suposto, as vosas impresións unha vez rematada a obra. 

Reunímonos o mércores 5 de xuño para comentar todo isto.