"¡Xa era hora!". É a frase máis repetida estes días ante o recoñecemento que supón a concesión do Premio Cervantes, o máis importante para a Literatura en Lingua Española, a Ana María Matute (Barcelona, 1926), unha muller que leva escribindo desde a década dos 50.
Tócalle vivir un dos períodos históricos máis intensos, coa Guerra Civil e a Posguerra: "unha Posguerra tan larga, como no creo que otro país, en nuestros días, haya padecido jamás". Forma parte do Neorrealismo, importante movemento de Posguerra, que pretende retratar e denunciar a existencia dunha España oprimida e sen horizontes, pero a súa obra ten un carácter máis individual e emotivo.
Aporta á narrativa o interese pola interioridade dos personaxes, moitas veces nenos e adolencentes, cuns relatos tenros, líricos e, incluso, fantásticos.
Empeza a publicar contos infantís cando o seu fillo é pequeno e destaca neste xénero. A súa primeira novela foi Pequeno teatro. No 1952 recibe o Premio Café Gijón de novela, con Fiesta al Noroeste. Logo virán outros premios como o Nadal, Planeta, Fastenrath da Real Academia, Lazarillo, etc. É despois dunha depresión que durou vinte anos sen escribir, cando volve con máis forza. No 1984 gañou o Premio Nacional de Literatura Infantil coa obra "Sólo un pie descalzo". No 1996 acadou un gran éxito con "Olvidado Rey Gudú". No ano 2000 publica "Aranmanoth" e no 2007 foi Premio Nacional das Letras Españolas. Nos Estados Unidos adquire moito prestixio e fanse numerosas teses doctorais sobre a súa obra. E no 2010, o Premio Cervantes. Noraboa!
No hay comentarios:
Publicar un comentario