DÍA DAS ESCRITORAS 13 OUTUBRO 2025
DÍA DAS ESCRITORAS
nas Bibliotecas Escolares de Galicia
13 DE OUTUBRO 2025
A
X Edición celébrase este ano baixo o lema"1975:
Escribide, compañeiras!l"en
homenaxe ás escritoras activas arredor dese anoque
buscaron un
cambio profundo e radical nas vidas das mulleres, denunciando a falta
de liberdade e de autonomía, e
esixindo
un cambio nas leis que as estaban
a marxinar.Expoñemos unha
escolma dos seus textos arredor
daquilo que hoxe
tamén deberamos loitar por cambiar.
MARÍA DO CARME KRUCKENBERG
A sombra ergueita, 1976.
8.
1.
A pas amigo, non é unha pomba morta
disecada en unha gaiola de ferro.
A paz é unha chanela infinda
aberta as esperanzas dos homes ceibes.
2.
A paz ten un remuíño de bágoas
escorrendo polas azas
de unha pomba ferida...
MARGARITA LEDO ANDIÓN
O corvo érguese cedo, 1973.
Se a palabra fose,
efectivamente,
como as balas…
… … … … … … …
E por iso:
non sei
que facer
coa palabra.
DORA VÁZQUEZ
Campo e mar aberto, 1975.
No outono
O Outono, é unha estación do ano bastante tristeira. Os álbres perden as follas. O vento xoga con elas e as ponlas vanse quedando espidas de todo.
Cando chove, a paisaxe parece como un pano cinsento, enchoupado de auga. Dos tellados cán fortes pingueiras arreo, que baten contra o chan en cantiga monótona. E das ponlas dos albres, céibanse miudas pinguiñas que brilan un intre e se deixan caír. ¡Probes paxariños! Sin niños, sin cobixo, voan deiquí para alí, coa pruma mollada apegadiña ao corpo.
¡Probes paxariños, e probes ises nenos que, como eles, non teñen fogar fixo, espidos e famentos polo mundo, fuxindo das guerras, sin tellado onde acocharse nin leito onde apousar a cabeciña.
Pra iles non hai primaveira bonita, nin outono dourado. Nin hai arco iris, ise arco que os rapaces lle chaman "das vellas", cos sete colores en que se descompón a luz blanca do sol. Moitos, cecáis non lle conozan xiquera os nomes. Non saiban que son: amarelo, roxo, anaranxado, verde, azul, añil e violado. Non o saberán, porque inda serán moi pequenos para ir á escola, ou porque o seu camiñar sin paradas ou as loitas na súa terra, non os deixan ir a ela...
LUZ POZO GARZA
Últimas palabras, 1976
pasos
ando
a escoitar
susurro da morte
silencio
non me pos medo
non
escoito a morte
non
que dis
falas tan quedamente
un susurro
de pasos
gas sedante
unha gasa
de seda
tan suave
que me dis
non
me pos medo
Comentarios