miércoles, noviembre 05, 2014

CLUB DE LECTURA XUVENIL 2º CICLO. SABOREANDO VERSOS.

Un ano máis o Club de lectura xuvenil de 2º ciclo terá como protagonista a poesía.
Comezamos con versos suculentos de Pablo Neruda. Escoitádeos na voz de Jorge Drexler:



Logo veu o "Pandexeiro secreto" de Estívaliz Espinosa, o tostador de pan de María Lado

E como non o "contigo pan e cebola" que para os galos é "vivre d'amour et d'eau fraîche" como lemos nos versos do poeta francés Jacques Prévert: 

À quoi rêvais-tu?
Vêtue puis revêtue
à quoi rêvais-tu
dévêtue
Je laissai mon vison au vestiaire
et nous partions dans le désert
Nous vivions d'amour et d'eau fraîche
nous nous aimions dans notre misère
nous mangions notre linge sale en famine
et sur la nappe de sable noir
tintait la vaisselle du soleil
Nous vivions d'amour et d'eau fraîche
J'étais ta nue propriété.


¿Con qué soñabas?
Vestida y vuelta a vestir,
¿con qué soñabas tú
desvestida?
Dejé mi visón en el guardarropa
y nos marchábamos al desierto
Vivíamos de amor y de agua fresca
nos amábamos en nuestra penuria
nos comíamos nuestra ropa sucia, de hambre
y sobre el mantel de arena negra
tintineaba la vajilla del sol
Vivíamos de amor y de agua fresca
Yo era tu desnuda propiedad
E os nosos ollos quedaron vidrados coa acedume das "Nanas de la cebolla" que Miguel Hernández escribira no cárcere para o seu de poucos mese. Tras recibir unha carta da muller dicíndolle que non comía máis que pan e cebola, o poeta contestáballe:


"Estos días me los he pasado cavilando sobre tu situación, cada día más difícil. El olor a la cebolla que comes me llega hasta aquí y mi niño se sentirá indignado de mamar y sacar zumo de cebolla en vez de leche. Para que lo consueles te mando esas coplillas que le he hecho, ya que para mí no hay otro quehacer que escribiros a vosotros o desesperarme... “

La cebolla es escarcha
cerrada y pobre:
escarcha de tus días
y de mis noches.
Hambre y cebolla:
hielo negro y escarcha
grande y redonda.

En la cuna del hambre
mi niño estaba.
Con sangre de cebolla
se amamantaba.
Pero tu sangre,
escarchada de azúcar,
cebolla y hambre.

Una mujer morena,
resuelta en luna,
se derrama hilo a hilo
sobre la cuna.
Ríete, niño,
que te tragas la luna
cuando es preciso.

Alondra de mi casa,
ríete mucho.
Es tu risa en los ojos
la luz del mundo.
Ríete tanto
que en el alma al oírte,
bata el espacio.

Tu risa me hace libre,
me pone alas.
Soledades me quita,
cárcel me arranca.
Boca que vuela,
corazón que en tus labios
relampaguea.

Es tu risa la espada
más victoriosa.
Vencedor de las flores
y las alondras.
Rival del sol.
Porvenir de mis huesos
y de mi amor.
La carne aleteante,
súbito el párpado,
el vivir como nunca
coloreado.
¡Cuánto jilguero
se remonta, aletea,
desde tu cuerpo!

Desperté de ser niño.
Nunca despiertes.
Triste llevo la boca.
Ríete siempre.
Siempre en la cuna,
defendiendo la risa
pluma por pluma.

Ser de vuelo tan alto,
tan extendido,
que tu carne parece
cielo cernido.
¡Si yo pudiera
remontarme al origen
de tu carrera!

Al octavo mes ríes
con cinco azahares.
Con cinco diminutas
ferocidades.
Con cinco dientes
como cinco jazmines
adolescentes.

Frontera de los besos
serán mañana,
cuando en la dentadura
sientas un arma.
Sientas un fuego
correr dientes abajo
buscando el centro.

Vuela niño en la doble
luna del pecho.
Él, triste de cebolla.
Tú, satisfecho.
No te derrumbes.
No sepas lo que pasa
ni lo que ocurre.


E con tantos ingredientes non nos quedaba máis que meter as mans na masa e poñernos a "cociñar" versos. Sobre o molde de Ángel González, a tafona comeza a arrecender a sentimentos:

Si fueses estrella
y yo tuviese poder
haría que volviera la noche
para, de nuevo,
volverte a ver.

Aquel día alocado
me desperté por la mañana,
miré hacia tu lado
y tú, ya no estabas.

Cuerpo reluciente
cabello dorado,
que no te quito de mi mente,
ya eres parte del pasado.

Si fueses estrella
y tuviese poder
haría que fuese de día
para no volverte a ver.

AARÓN (3º ESO)




Si yo fuese caminando
y encontrase
el camino oculto
que lleva a tu cocina,
miraría
el pan
con otros ojos
y la luna,
como un ratón
enamorado,
y la tierra,
como harina
y arroz
y las legumbres
que alimentan
tu alma
día a día.

PATRICIA


Se eu fose chuvia
e puidese elixir
c
 a
  e
   ría 
          sobre
a túa terra fecunda.
E se fose sol
         QU
  EN        TA
       RÍA
a semente,
e no teu ventre
xermolaría o panmillo
que nos alimenta

IOLANDA

Gozade coa lectura

No hay comentarios: